Kiedyś bażanty (Phasianus colchicus) królowały na polskich dworach i - stołach. Dziś ich mięso nadal jest w cenie, ale hodowle tych ptaków dla wielu mogą być po prostu hobby. W Polsce istnieje kilka ferm tych ptaków, na przykład słynna ferma w Czerniejewie. Pochodzące stamtąd bażancie mięso jest rarytasem na przyjęciach w Polsce, ale zwłaszcza za granicą (Niemcy, Holandia). Coraz więcej ludzi chce tez hodować te ptaki samodzielnie i niekoniecznie na mięso, gdyż bażanty prezentują się wspaniale i są oryginalną ozdobą parków i ogrodów.

Nazwa łacińska bażanta, Phasianus Colchicus, pochodzi od rzeki Phasis w Kolchidzie, dzisiejszy Rion w Gruzji. Bażant to ptak z rodziny kurowatych zamieszkujący w warunkach naturalnych deltę Wołgi, Kaukaz i Zakaukazie, pas od Iranu po Mandżurię oraz północną cześć Półwyspu Indochińskiego. W Polsce najczęściej hodowanymi podgatunkami są bażanty kaukaskie, obrożne i mongolskie. Wszystkie trzy są do siebie podobne - u samców dominuje kolor rudawo-rdzawy na tułowiu, na głowie zielony, na szyi zaś fioletowo-niebieski. Pióra tułowia zakończone są jasno, barków i piersi - na ciemno. Brzuch czarny, ogon długi, żółtobrunatny z czarnym pręgowaniem. Na głowie charakterystyczne dwa małe czubki. Samice bażantów są znacznie mniejsze od samców i mniej atrakcyjnie od nich ubarwione. Najczęściej są barwy popielato-rudej, z czego brzuch dużo jaśniejszy od grzbietu, który jest dodatkowo nakrapiany ciemniejszymi piórkami. Dodatkowo samiec bażanta obrożnego ma na szyi wąski pas białych piór, a bażant mongolski podobny, ale z przodu przerwany brunatnymi piórami.

Bażanty różnią się nie tylko kolorem upierzenia, ale także budową ciała. Największy i najcięższy jest bażant mongolski - osiągnąć może wagę nawet 2 kg. Bażant kaukaski sięga półtora kg, natomiast obrożny maksymalnie 1,4 kg. Długość ciała bażanta waha się od 68 do 80 cm, rozpiętość skrzydeł od 68 do 85 cm. Samice są naturalnie mniejsze i lżejsze od samców.

Hodowla bażantów wymaga dużych przestrzeni i przestronnych wolier dla ptaków. Woliery muszą być na tyle przestrzenne, by na 1 metr kwadratowy powierzchni nie przypadały więcej, niż 4 ptaki. Rozróżnia się dwa typy wolier - zimowe i rodzinne. Woliery zimowe powinny być ogrodzone ze wszystkich stron siatką , a sufit stanowić powinna miękka tkanina, aby ptaki nie uszkadzały sobie głów próbując zrywać się do lotu. W wolierach można umieścić konary drzew oraz krzewy, aby stworzyć zwierzętom warunki jak najbliższe do warunków naturalnych. Bażanty chętnie sypiają na gałęziach. Siatkę woliery obsadza się tez krzewami i obsiewa roślinami pastewnymi i krzyżowymi. W wolierze można także ustawić daszki, pod którymi znajdą się koryta z paszą i wodą. W połowie lutego ptaki przenosi się do wolier rodzinnych. Dla jednego koguta i 10 kur przeznaczyć się do tego celu powinno około 20 metrów kwadratowych. Woliery te powinny być wyposażone w sprzęt do karmienia, pojenia i nocowania ptaków. Układ 1 samiec i 10 samic w jednej wolierze rodzinnej stwarza największe szanse na pomyślne gody i rozród ptaków

Okres godowy bażanty zaczynają w marcu, a kończą w czerwcu. Kura znosi 8-12 jaj, które wysiaduje w gnieździe na ziemi. Po niecałym miesiącu wylęgają się młode pokryte żółtobrązowym puchem, z ciemną pręgą na grzbiecie. Koguty nie współuczestniczą w wychowywaniu potomstwa.

Niektóre bażanty mogą być trzymane poza wolierami, luzem w ogrodzie lub parku. Muszą to być jednak ptaki całkowicie oswojone, mające kontakt z ludźmi już od pisklęcia. W ogrodzie, po którym biegają wolno bażanty, trzeba zapewnić im spokojny kąt. Wskazane jest posadzenie gęstych zarośli, w których będą mogły ukrywać się kury. Bażanty żywi się jęczmieniem, owsem, ziarnami kukurydzy, otrębami pszennymi, zielonkami oraz substancjami mineralnymi.